Een verschuiving van aandacht

door | mei 28, 2018 | body & mind, Lifestyle

Een aantal dagen geleden was ik op weg naar huis. Ik had best een stressvolle week gehad, een week waarin het voelde alsof ik terugviel in een oud patroon, het ‘eindexamen patroon’. De nieuwe privacy wetgeving stond namelijk om de hoek en vaak met nieuwe en voor mijn gevoel belangrijke dingen, ben ik er geneigd te diep in te duiken. Ik wil alles begrijpen en hoe dieper in graaf, hoe meer ik de weg kwijt raak in alles wat er geregeld moet worden. Zo’n situatie triggert vaak alle andere oude, minder prettige patronen waardoor het voor mij even geen fijne week was. En dat was te voelen in heel mijn wezen. Terwijl ik zo aan het rijden was, over een lange weg richting een rotonde, werd mijn oog getrokken naar de gigantisch mooie avondlucht op deze klamme, onheilspellende avond. Ik kan me altijd verbazen over hoe mooi de lucht is en hoe je de lucht die je nu ziet, nooit meer exact zo zal zien. Kijken naar de lucht maakt me altijd rustiger, net als kijken naar het water. Ik naderde de rotonde en op het moment dat ik erop reed, besloot ik een andere afslag te nemen, de afslag richting het park in plaats van die naar huis. Vóór Portugal had ik waarschijnlijk gedacht: ‘Prachtig die lucht, maar om nu ergens uit te stappen om er volledig van te genieten, nee.’ Echter, heb ik in Portugal beseft dat echt léven, alleen kan door het te beleven in het moment. Door juíst die dingen te doen die je gevoel, je hart je ingeven. Dus ik reed naar het park.

Ik stapte uit, rook de heerlijke avondlucht en liet de natuur mij omarmen. Ik wandelde door dat mooie park en genoot van de prachtige lucht, voelde ik me steeds fijner. Alsmaar keek ik naar de linkerkant van het pad, want daar was de lucht zo mooi. Zachte witte wolken, omringd door kleuren die van zacht roze en oranje overgingen in helder blauw. Zo nu en dan stopte ik even, om de alles wat dit moment me bood in me op te nemen. En terwijl ik stilstond, besefte ik me iets heel erg waardevols. Ik koos er nu namelijk voor om mijn aandacht te richten op het adembenemende van het moment. Ik liet mezelf volledig opgaan in datgene wat op me op dit moment zo fijn liet voelen.

En ook al werden de donkere onweerswolken aan de rechterkant van het pad alsmaar groter, mijn aandacht was bij het andere, kleinere gedeelte van de lucht dat mij gelukkig liet voelen. En doordat mijn aandacht was bij ‘het positieve’, werd het ook alleen maar makkelijker en voelde het zelfs natuurlijk, om ook de kracht en de schoonheid van de steeds groter wordende onweerswolken te zien.

En toen legde ik de link naar de afgelopen week en de weken die nog gaan komen. Als ik nu eens mijn aandacht bewust verschuif van het negatieve naar het positieve. Als ik nu eens besluit, wat vaker volledig op te gaan in dat positieve, ook al is het misschien maar klein. Wordt het dan niet veel gemakkelijker om oké te zijn met het negatieve? Om dan ook de waarde in te zien van het negatieve? Ja, waarschijnlijk wel.

Wat je aandacht geeft, dat groeit. En het is een heel prettig gegeven dat je er dus gewoon voor kan kiezen om je aandacht te verschuiven van iets wat voelt als crappy, naar iets wat voelt als happy. Dat druppeltje geluk kun je dan gebruiken om de negatieve zaadjes te laten ontkiemen in mooie bloemen, waardoor je eindigt met nog veel meer moois om van te genieten.

‘At any time, you can choose to turn your heart towards sun, to feel comfort in the stormy clouds.’

How to embrace the less good days

door | nov 12, 2017 | body & mind, Lifestyle

Just like every other person, I  go through days in which I feel amazing; everything goes with the flow I like to surf on, nice things come my way and my dearest frenemy stress decides to not keep me company. But not every day is like this. And that is not a bad thing at all. In fact, just like nature, life is like a cycle. The good alternates with the less good (let’s not get too negative). That is what creates balance. Although, it might be hard to embrace those less good days just as much as you embrace the good days. I mean, who really likes to feel uncomfortable, restless and annoyed in oneself? I don’t. But I think I have found a way to cope with the days (or moments) in which I feel not as happy as I would like to.

A while ago I published an article (in Dutch though) in which I interviewed my favourite blogger. In the conversation that arose while interviewing we started to talk about cycles. How life is a spiral, a natural cycle. How our modern society does not particularly like natural cycles because they do not rise forever. Natural cycles also drop. But just like a tree does not keep growing more and more green leaves without dropping them every fall, life (and business) is not meant to only grow. It has this natural cycle of rising and dropping. If we try to get the line to do nothing but rise, whether it is in life or in business or in friendship or whatever, a massive breakdown will follow. A well-known phenomenon that is a good example of this is burnout. You work and work and push because you do not want to ‘get back to that lower level’ or ‘stop achieving’. And then your body says ‘it’s enough’ and it crashes. You are forced to go back to where you started. While if you just followed your natural rhythm, gave in to your tiredness and embraced your less happy moments, that massive crash would not have happened. Just for the record; I do not mean to insult people who have faced a burnout or another kind of breakdown. I experienced a massive breakdown myself and I ended up seeing it as the greatest lesson I have learned so far. But I am, as usual, slightly deviating from my point.

What I want to say is that ever since I had that conversation, I realized that no matter how hard I would try to skip those less good days or moments, they will come anyway. And if I were to ‘postpone’ an unhappy time, it will only come back harder in the future. The days in which restlessness comes to join me, in which I feel uncomfortable in my body or in which I just want to cry all day for no reason; they will come. And they are just as valuable as the happy days, because they are part of a cycle, my cycle. They have to happen to keep my life in balance. They have to happen to prevent me from crashing again.

And this point of view is a total game changer. You probably know the phrase ‘it is okay to not always be okay’. Well, I used to think of it as a nice phrase but when I actually were  ‘not okay’ I did not really think that was okay. In fact, it friggin annoyed me. But now that  I saw and realized that the less good days are just as much part of the natural cycle of my life as the good days, it made it much easier for me to embrace them. To accept the restless, unhappy, uncomfortable or sad feelings. To actually welcome them. Just as I would warmly welcome the feelings of pure joy, excitement and love.

How do you cope? What is your point of view?

When the stress takes you on a date

door | okt 2, 2017 | body & mind, Lifestyle

Met plezier en liefde geef ik yoga lessen, ben ik zelf bezig met yoga en schrijf ik artikelen over yoga-gerelateerde onderwerpen. Dan kan het zo zijn dat het beeld ontstaat dat ik en mijn mede yogadocenten altijd relaxt zijn, helemaal zen. Want ja, we zijn immers yogadocenten. Ik kan jullie vertellen, in ieder geval wanneer ik voor mezelf spreek, dat dit niet zo is.

De reden dat ik met yoga begon was juíst omdat ik altijd zo snel in de stress schiet. Sinds ik me kan herinneren ben ik namelijk ontzettend perfectionistisch en beschik ik over net iets te veel discipline zo nu en dan. Deze combinatie van eigenschappen leidt al gauw tot stress. Door te beginnen met yoga hoopte ik onder andere mijn ‘zen-modus’ te vinden, zodat ik wat meer ontspannen door het kon leven te gaan. Hoe heerlijk is het wanneer je, ongeacht de omstandigheden, er altijd met heel je hart op kunt vertrouwen ‘that life will take you where you need to be’.

Toen ik wat dieper in de yoga dook, merkte ik al gauw dat niemand hier altijd helemaal zen is. En eerlijk gezegd vond ik dat heel fijn. Zelf had ik in het begin namelijk ook het idee dat mijn medestudenten en docenten van de yoga-opleiding altijd zen waren. Dat niks hun stress opleverde. Dit idee veranderde tijdens mijn opleiding. Al gauw merkte ik dat mijn medestudenten ook gewoon mensen waren, met een baan en/of kinderen en de bijkomende stress en drukte. Het laatste restje van de illusie dat yogadocenten altijd zen zijn verdween op het moment dat mijn docente vertelde dat zij een keer compleet gestrest aankwam bij een les die ze ging geven. Ze had in de file gestaan en niet wist of ze op tijd aan zou komen. Een van haar deelnemers had toen gereageerd ‘Oh, dus jij kan óók gestrest zijn?!’ Ze had toen hard gelachen, natuurlijk kan zij ook gestrest zijn!

Nog steeds merk ik dat stress mij gemakkelijk meeneemt op een date waarvan ik het liefst weg zou rennen. Maar dat kan niet. Bovendien zou dat ook wel een beetje sneu zijn. Stress is namelijk een onderdeel in mijn leven en hij doet erg zijn best om iets bij te dragen. Hij zorgt er onder andere voor dat dingen op tijd af zijn, dat ik niet heel de dag op de bank hang en niks doe. Dus Stress, bedankt daarvoor. Maar alsnog zou ik het fijn vinden wanneer hij wat minder prominent aanwezig zou zijn. En dat is nu precies míjn yoga. Niet alleen tijdens mijn practice op de mat, maar ook daarbuiten. Stress is, in ieder geval voor mij, een onoverkomelijk deel van het leven. Dat is nu eenmaal zo. Maar het is wel aan mij wat ik daarmee doe. Sta ik hem toe om mij elke keer opnieuw mee te sleuren op date naar dat hectische restaurant, of leren Stress en ik met elkaar te leven en gaan we wat vaker op date naar een fijn en rustig park?

Door me te realiseren dat stress mij ook dingen heeft gebracht, ga ik er al makkelijker mee om; het is niet alleen maar negatief. Maar het zit me soms wel aardig in de weg. Door dan bewust te voelen wat de stress precies met mij doet, wanneer en waardoor het opkomt, kan ik de automatische-stress-piloot van de automaat afhalen. Het is niet makkelijk om dit te doen, maar zoals vaak gezegd wordt tijdens de yoga lessen: “Practice, practice, all is coming.”

Liefs,

Suus

Gun jezelf het grootste cadeau: leer luisteren naar je lichaam

door | okt 1, 2017 | body & mind, Lifestyle

‘Luister naar je lichaam’. Een zin die je in (Yin) yogalessen vast wel eens hebt gehoord. Dat is dan ook niet voor niets, want je lichaam vertelt je zó veel: waar haar grenzen liggen, wat het nodig heeft en wat juist niet. Ons lichaam is ons voertuig voor de rest van ons leven. Om zo ver mogelijk te komen en zo veel mogelijk te ervaren, is het dus belangrijk om goed naar haar behoeften te leren luisteren.

Toch is dit voor ons vaak moeilijk. Soms weten we niet eens dat ons lijf ons iets vertelt. We moeten altijd maar door en door en nemen nauwelijks de tijd om bijvoorbeeld eens rustig te gaan zitten en te voelen. In onze maatschappij word je zelfs als een bikkel gezien wanneer je toch komt werken terwijl je ziek bent. Dat is best krom toch, beloond worden voor het duidelijk negeren van de signalen van je lijf?
Uit ervaring weet ik hoe het voelt wanneer je te lang de signalen van je lichaam negeert. Helaas, zou je denken. Maar nee, juist dáárdoor weet ik dat het ontzettend waardevol is als je die signalen leert kennen en ernaar durft te luisteren. Daarom oefen ik dit, elke dag opnieuw, zowel met mijn yogapractice als met mijn werk en eten; met van alles.

Nu hoor ik je denken: dat is leuk en aardig allemaal, maar how on earth doe ik dat dan?

Dat is een goede vraag en om eerlijk te zijn, ik zou het niet weten. Niet voor jouw lijf in ieder geval (en soms voor het mijne ook nog niet). Ieder lijf is anders, elke dag. Maar door je bewust te worden van het feit dat jouw lijf jou signalen stuurt, kom je al een heel eind. Wanneer ik geconcentreerd werk, merk ik na een tijdje dat ik een zwevend gevoel krijg. Mijn hoofd draait op volle toeren en het wordt te druk. Dat is voor mij het signaal om even te stoppen. Dat punt bereik ik vaak na 45 minuten. Maar voor jou kan het signaal heel anders zijn en bijvoorbeeld ook veel eerder of later komen. Ga eens op zoek, wees nieuwsgierig. Hoe ziet jouw ‘stop-signaal’ eruit en wat doe je wanneer hij opkomt?                                                                                                                                                                     

Ook tijdens mijn Yin yogapractice is het voor mij, naast het omarmen van rust en ‘niets-doen’, de uitdaging om de grenzen van mijn lijf op te zoeken, te herkennen en te respecteren. Ik weet van mezelf dat ik een kei ben in mezelf pushen en dat er gedachten op zullen komen als: ‘Oh, gister kwam ik veeel verder dan nu’ en ‘Verdorie, mijn buurvrouw kan het wél’.

Nu kom ik aan bij de splitsing, en welke weg ik kies heeft een grote invloed op mijn eindbestemming.

Route 1

Ik besluit dat ik vind dat ik verder móet komen, want anders heb ik niks bereikt. Dus ik push, irriteer mezelf dat het niet lukt en als het tegenzit ben verrek ik nog wat en moet ik drie dagen herstellen.

Route 2

Ik besluit niks van al mijn gedachten te vinden en nieuwsgierig te worden naar alle (niet zo) subtiele hints van mijn lichaam. Om zo te kijken wat het voor me doet wanneer ik ernaar luister, mezelf help door mijn lichaam te geven wat het nodig heeft. Elke dag opnieuw.

Hmm, route 2  lijkt me mooier dan route 1. Als je dan toch een uitdaging wil, zoek die dan in het leren luisteren naar (en gehoorzamen aan) je lijf en niet in het blijven negeren van je grenzen tot je erbij neervalt. Daar heb je, zeker op de lange termijn, veel meer aan.

Cherish yourself in every way (zeker ook tijdens je yogapractice!)

Liefs,

Suus