The last couple of weeks I found myself scrolling down Instagram a lot. I tend to easily do that when I’m bored lately. It is not something I am happy with, because I rather spend my time appreciating the present moment of thinking of something useful to do. But I don’t know, this just happens from time to time. There is this saying that boredom is good for you because it gives you inspiration. And that is exactly what happened when I was surfing down the timeline of Instagram in my kingdom of dullness. I found the account of Aydin Yesildal, or actually, he found me. The moment I saw his photo’s I was absolutely mesmerized. He is able to capture nature in the most beautiful ways. He is able to inspire people, make them curious to nature. So I decided to (again) take a leap of faith and ask him if I could interview him. He said yes.

So first things first. Let’s get to some Aydin-facts. This amazing photographer is 37 years old, his favourite food is pomegranate and the book that inspired him most was Cosmos by Carl Sagan. There is no specific place he goes to when he wants to put his mind at ease. It does not matter as long as it is not a city. He can find comfort in his nature aquarium in his living room, his bonsai trees on his balcony, a seaside, a beautiful night sky or under water.

What is it exactly that fascinates you about photography, what is it you find behind the camera?

Well, that is a beautiful question. I tend to think that photography is our life itself. Almost everybody is expressing their lives with photographs these days. They are not just art, they also are your beautiful memories. I can never forget a face or a landscape  that I photographed, no matter how many years have passed.

Photography  gives me a reason to get up, leave my home at 5:00 o’clock in the morning while all people are still in their sweet sleep. It also makes me fit by forcing me to walk or even run (fast) to catch the light in time. It makes me see people’s minds. It gives me chance to see landscapes, seascapes, nightscapes, while lots of people do not see them or do not even care when they look at them. It is my way of looking at things, a different way compared to other people around me.

Eventually it is a photographer’s task to find something rare and beautiful. This girl was both rare and beautiful. I choose to shoot people when they do not notice.  So I waited at her left when she was looking right. When she turned around I fired. That created a pleasant natural look; her hair was blown by the wind.  I just smiled and made a thumbs up, so she did not get angry with me. She smiled too and then I left. If you like to see this picture and more, hit the link below.

https://www.flickr.com/photos/aydinyesildal/23153429519/in/dateposted-public/

How do you express yourself through photography?

I was influenced by Ara Güler, Yannick Delafoge and Sebastio Salgado. I started by shooting streets. I don’t shoot city buildings, roads, bridges as subjects, I rather use them as my background. I like to focus on humans. Try to catch their expressions, their minds. What makes us human is our expressions and mimics . Eyes are the gate to soul. So I seek souls. A photographer not only expresses what he sees, he actually expresses what he feels . Photos are a way to say “This is how I see and feel”.

Also, sometimes people ask me what camera I use, what my settings are etc. My answer to these kind of questions always is: “Do you ask a writer what kind of typewriter he or she uses?” What I want to make clear is that the camera is just a tool. I would love people to not focus on tools. Just focus on subjects, light and decisive moments.

What is the message/lifequote/wisdom you want to tell people today?

Okay, this is a good one. Write down thousands of 0’s: like “000000000000000….”. If you do not add any number in front of it, you’ve got 0 at hand. If you add 1 in front it becomes “1000000000000”. Now you are rich.

Think of that “1” as your “health”. Without it, you would be zero. So take care of yourself first. Then enjoy whatever you do . “Joys” are all the zeros that follow. I wish you health and joy.

Aydin, I want to thank you for your amazingly inspiring words. Your genuine story from the bottom of your heart. I wish you all the best and I hope you may touch a lot of people’s souls with your photography.

Niet veel later na mijn ontdekking van het bestaan van Nienke en Jong Burnout, begon ik zelf met het schrijven van blogs. Nienke was en is één van mijn voorbeelden. De manier waarop zij een positieve draai aan elk verhaal geeft, terwijl ze eerlijk en oprecht blijft, vind ik prachtig. Ook blijft ze altijd komen met nieuwe, net zo interessante onderwerpen. Waar haalt ze al die inspiratie vandaan?! Voordat ik het wist had ik een Nienke een mail gestuurd met de vraag hoe zij erover dacht als we voor een keer de rollen om zouden draaien. Dat er eens een artikel over haar werd geschreven, in plaats van dat zij degenen was die schreef. Enthousiast liet ze me weten dat ze dit wel zag zitten en een aantal weken later ontmoette ik haar in Utrecht.

“work hard, play hard”

Doordat ik dus heel de tijd tegennatuurlijk werkte, niet kon zijn wie ik eigenlijk was, werd ik heel erg vastgezet. Toen het uit ging kon ik het leven gaan leiden dat bij mij paste, maar dit deed ik tot in het extreme. Alsof ik al die verloren tijd moest inhalen. Ook stortte ik me in die periode vol op mijn werk om het verdriet niet te voelen. Ik ging vaak naar feestjes en leefde op de toppen van mijn bestaan. Work hard, play hard. Dat heeft me de kop gekost, mijn licht ging uit.’

In de eerste periode van het herstellen van een burn-out, is rust heel belangrijk. Uiteindelijk kun je langzaam en heel voorzichtig aan het dagelijks leven weer oppakken. Hoe heb jij dat aangepakt, wat waren de eerste stapjes uit jouw burn-out? ‘Je lichaam laat je bij een burn-out duidelijk weten welk stapje oké is en welk stapje er één te ver is. Daardoor word je gedwongen om in de allerkleinste handelingen te opereren. Dat houdt in dat je eet wanneer je lijf je vertelt dat je honger hebt en niet vijf minuten wacht, dat je slaapt wanneer je moe bent. Je moet opnieuw leren fine-tunen op de signalen van je lichaam en geest. Ik deed dat met de tien-minutenregel. Als ik wakker werd, stond ik op en ging ik tien minuten iets doen. Douchen bijvoorbeeld. Als ik daarna merkte dat het niet meer ging, kroop ik terug mijn bed in. Ik wachtte tot ik me weer goed voelde, stond dan op en deed weer tien minuten iets. Daarnaast probeerde ik gehoor te geven aan impulsen, dingen die ik wílde doen. Ik probeerde  dan niet te luisteren naar het stemmetje in mijn hoofd dat me kwam vertellen dat ik eigenlijk iets anders moest doen. Hoe moeilijk dat ook was. Vanuit die kleine stapjes, bouwde ik mijn leven weer op. Deze keer vanuit wat ík wil en kan, vanuit mijn krachten.’

Nu leid je een heel leuk leven, zit je goed in je vel en heb je een goed lopend bedrijf dat je met plezier runt. Dat houdt wel in dat er bepaalde dingen weer ‘moeten’, ook al vind je ze nog zo leuk. Hoe voorkom jij dat dat willen in moeten verandert? ‘Allereerst zorg ik voor een goed basisritme in mijn leven. Dat houdt in dat ik voldoende slaap, gezond eet en dat ik regelmatig pauzes houd wanneer ik werk. Bovenop die basis, doe ik alleen de dingen die mijn hart echt hebben en dingen die de meeste impact hebben. Om het voor mezelf duidelijk te maken waar mijn hart blij van wordt, maak ik in december een vision board voor het komende jaar. Op dat vision board komt alles wat mij inspireert, wat ik wil bereiken, hoe ik me wil voelen, waar ik naartoe wil reizen. Alles wat niet strookt met dat gevoel op het vision board, daar zeg ik nee tegen. Op die manier kan ik dat hogere gevoel van wat ik echt wíl dienen, en wordt het geen moeten.’

Je schrijft behoorlijk veel blogs die allemaal even fascinerend zijn. Daar is een behoorlijke bron aan inspiratie voor nodig is. Wat doe je wanneer je in die inspiratiebron bent gevallen, maar je merkt dat het tijd is om eruit te komen omdat je anders te lang doorwerkt? ‘Ik schrijf alle ideeën die ik nog heb op. Dan stop ik. Door dat vaste basisritme dat ik in mijn dagelijks leven heb, zijn mijn hersenen op bepaalde activiteiten ingesteld. Zo weten ze wanneer het tijd is om na te denken, te werken en wanneer het tijd is om te pauzeren. In die pauze denken ze dan ook niet meer zo diep na.’ Klinkt best logisch, maar ben je dan niet bang dat je die bron aan inspiratie hebt afgesloten? ‘Weet je wat het is,’ zei ze ‘het is ons aangeleerd dat je alles wat je nu kan, wat je nu bedenkt, ook nu moet inzetten. Want stel je voor dat het er straks niet meer is. Maar ik kies ervoor om te leven vanuit vertrouwen, niet vanuit angst. Ik heb vertrouwen dat mijn krachten en inspiratie er altijd zijn en altijd terug zullen komen. Dat gaat niet verloren, het is een stukje van mij.’ Wat een wijsheid, snap je dat ik Nienke als voorbeeld zie?

Als laatste liet Nienke mij nog iets heel belangrijks realiseren, iets waarvan ik zeker weet dat ik niet de enige ben die dat wel eens vergeet. ‘Je moet het leven eigenlijk ook niet te serieus nemen, zie het als een speeltuin, een spel. Aan het eind van je leven wil je kunnen zeggen dat je door het leven hebt gedanst, niet dat je je hebt vastgebeten als een Bull Terrier en alle mooie momenten hebt gemist.’ Precies!

Wil je meer weten over Nienke of ben je benieuwd naar haar blogs?

Kijk dan gauw even op de facebookpagina van Jong Burnout https://www.facebook.com/jongburnout/ of op de website http://jongburnout.nl/

Liefs,

Suus