Met plezier en liefde geef ik yoga lessen, ben ik zelf bezig met yoga en schrijf ik artikelen over yoga-gerelateerde onderwerpen. Dan kan het zo zijn dat het beeld ontstaat dat ik en mijn mede yogadocenten altijd relaxt zijn, helemaal zen. Want ja, we zijn immers yogadocenten. Ik kan jullie vertellen, in ieder geval wanneer ik voor mezelf spreek, dat dit niet zo is.

De reden dat ik met yoga begon was juíst omdat ik altijd zo snel in de stress schiet. Sinds ik me kan herinneren ben ik namelijk ontzettend perfectionistisch en beschik ik over net iets te veel discipline zo nu en dan. Deze combinatie van eigenschappen leidt al gauw tot stress. Door te beginnen met yoga hoopte ik onder andere mijn ‘zen-modus’ te vinden, zodat ik wat meer ontspannen door het kon leven te gaan. Hoe heerlijk is het wanneer je, ongeacht de omstandigheden, er altijd met heel je hart op kunt vertrouwen ‘that life will take you where you need to be’.

Toen ik wat dieper in de yoga dook, merkte ik al gauw dat niemand hier altijd helemaal zen is. En eerlijk gezegd vond ik dat heel fijn. Zelf had ik in het begin namelijk ook het idee dat mijn medestudenten en docenten van de yoga-opleiding altijd zen waren. Dat niks hun stress opleverde. Dit idee veranderde tijdens mijn opleiding. Al gauw merkte ik dat mijn medestudenten ook gewoon mensen waren, met een baan en/of kinderen en de bijkomende stress en drukte. Het laatste restje van de illusie dat yogadocenten altijd zen zijn verdween op het moment dat mijn docente vertelde dat zij een keer compleet gestrest aankwam bij een les die ze ging geven. Ze had in de file gestaan en niet wist of ze op tijd aan zou komen. Een van haar deelnemers had toen gereageerd ‘Oh, dus jij kan óók gestrest zijn?!’ Ze had toen hard gelachen, natuurlijk kan zij ook gestrest zijn!

Nog steeds merk ik dat stress mij gemakkelijk meeneemt op een date waarvan ik het liefst weg zou rennen. Maar dat kan niet. Bovendien zou dat ook wel een beetje sneu zijn. Stress is namelijk een onderdeel in mijn leven en hij doet erg zijn best om iets bij te dragen. Hij zorgt er onder andere voor dat dingen op tijd af zijn, dat ik niet heel de dag op de bank hang en niks doe. Dus Stress, bedankt daarvoor. Maar alsnog zou ik het fijn vinden wanneer hij wat minder prominent aanwezig zou zijn. En dat is nu precies míjn yoga. Niet alleen tijdens mijn practice op de mat, maar ook daarbuiten. Stress is, in ieder geval voor mij, een onoverkomelijk deel van het leven. Dat is nu eenmaal zo. Maar het is wel aan mij wat ik daarmee doe. Sta ik hem toe om mij elke keer opnieuw mee te sleuren op date naar dat hectische restaurant, of leren Stress en ik met elkaar te leven en gaan we wat vaker op date naar een fijn en rustig park?

Door me te realiseren dat stress mij ook dingen heeft gebracht, ga ik er al makkelijker mee om; het is niet alleen maar negatief. Maar het zit me soms wel aardig in de weg. Door dan bewust te voelen wat de stress precies met mij doet, wanneer en waardoor het opkomt, kan ik de automatische-stress-piloot van de automaat afhalen. Het is niet makkelijk om dit te doen, maar zoals vaak gezegd wordt tijdens de yoga lessen: “Practice, practice, all is coming.”

Liefs,

Suus